Trasa całej wędrówki, obejmująca ponad sto tysięcy kilometrów, przebiegała przez 23 kraje od Ameryki Południowej, przez Australię i Nową Zelandię, Azję oraz Bliski Wschód i Afrykę. W efekcie podróży powstała obszerna, dwutomowa książka „Rok wędrującego życia” stanowiąca zapis autobiograficzny, będąc jednocześnie dokumentacją radykalnego projektu artystycznego, w którym Sławomir Brzoska na różne sposoby wciela w życie ideę wędrowania. Bycie w drodze i ciągła mobilność implikują czujność, która jest dla artysty najważniejszym czynnikiem, pozwala bowiem na przekroczenie granicy, za którą podróż przestaje być tylko przemieszczaniem ciała i bagażu, a zamienia się w głębsze doświadczenie poznawcze. Jak Brzoska sam deklaruje, w procesie tak rozumianej podróży podąża za tym, co przyniesie: „intuicja raczej, niż zgłębianie, studiowanie, poznawanie”
Sławomir Brzoska, artysta i pedagog poznańskiej i katowickiej ASP, wyruszył przed laty w samotną podróż dookoła globu. Zdecydował się przez rok prowadzić nomadyczny sposób życia bez dłuższych pobytów na trasie. Celem jest sama podróż jako doświadczenie uważności i konfrontacji z Innymi. Szczególnie ważny jest w tym przedsięwzięciu kontakt z ludźmi, których życie nie zmieniło się od setek lat.
