Podróż rowerowa przez Amerykę Łacińską zmienia się w 10-letnią wędrówką po krajach, regionach i problemach społecznych kontynentu. Klucząc z Meksyku na południe — czasem na wschód, na zachód lub z powrotem na północ — stary rower o stalowej ramie przebywa 50.000 kilometrów. Najistotniejszy nie jest tu jednak dystans, a raczej zbliżenie. Z czasem zdaje się spełniać tak bardzo ludzka potrzeba przynależności: być „jednym z”, czyli nie tylko obserwować, poznawać i analizować nieznany ląd, ale i brać aktywny udział w jego życiu. W jaki sposób? Można nagrać film o Paragwaju kierowany do Paragwajczyków, szukać zagubionej tożsamości razem z Argentyńczykami, nucić tonady i tęsknić za Wenezuelą, jak miliony emigrantów z Caracas. Można w końcu – a nawet trzeba – dopominać się o sprawiedliwość dla mieszkańców Patagonii pozbawionych ziemi. Na koniec pozostaje pytanie, czy to rzeczywiście koniec. I czy z takiej podróży da się naprawdę wrócić.
Wojciech Ganczarek, urodzony w 1988, absolwent matematyki stosowanej i fizyki teoretycznej, skąd wziął swoją nazwę wiekowy już blog "Fizyk w podróży"; w latach 2013-2023 w niekończącej się trasie rowerowej po Ameryce Łacińskiej. Autor książek "Upały, mango i ropa naftowa" (2017), "Zabrali mi kraj. Rozmowy z Wenezuelczykami na emigracji" (2020) i "Sprzedani. Reportaże z peryferii" (Nagroda Magellana dla najlepszej książki reportażowej 2022). Twórca dokumentalnego filmu pełnometrażowego "Soy paraguayo" (2019, pokazany m.in. na SUNCINE w Guanajuato) i kilku krótszych form dokumentalnych z Ameryki Południowej (np. Rio Bote), obecnie w trakcie postprodukcji cyklu "Synowie tej ziemi. Rozmowy z ludnością rdzenną Argentyny".
